Twee weken geleden schreef ik een blogpost over Broken Circle / Spiral Hill van Robert Smithson, dat ik vorige zomer bezocht. Afgelopen donderdag, in de trein, viel mijn oog op een column in de NRC, met de kop Kunst therapie? Nee, Spiral Jetty is een avontuur!
Spiral Jetty, was dat niet… ? Jawel, het ging inderdaad over Smithson’s beroemdste werk (1970), dat bekend staat als een icoon van de landart stroming. Wat heet toeval…
Sandra Smallenburg, NRC-redacteur beeldende kunst, was onlangs in de gelegenheid om het kunstwerk te bezoeken. Dat was nog een hele onderneming, in Smallenburg’s woorden zelfs een pelgrimage. “En toen, na een flauwe bocht, lag hij daar: een pier van zwarte stenen in de uitgedroogde, wit uitgeslagen oevers van het zoutmeer. De pier leek kleiner dan op de foto’s. Maar toen ik op de rotsen klom, en mee wandelde met de krommingen van de spiraal, voelde ik me nietig in dat oogverblindend witte landschap.” […] “Hoeveel ik ook over de Spiral Jetty gelezen had, niets had me voorbereid op deze ervaring.”
Ik heb Spiral Jetty niet gezien, en het lijkt mij niet erg waarschijnlijk dat dat alsnog gaat gebeuren. Toch kan ik die ervaring wel een beetje invoelen. Broken Circle / Spiral Hill is heel wat toegankelijker. Maar de reis erheen – in mijn geval twee uur treinen en een halfuurtje op de fiets – heeft ook iets van een kleine pelgrimstocht. Het laatste stukje lopend langs de rand van de zandplas, naar die zwarte kei en dat groene slakkenhuis in de verte. Ik ga er binnenkort weer heen.
.
Smallenburg, S. (2014). Kunst therapie? Nee, Spiral Jetty is een avontuur! NRC, 8 mei, C2.